Ik zie me er nog zitten, jaren geleden. Een zacht briesje waait door de palmbomen, de zon is nog warm. Ze kleurt langzaam rood en geeft haar prachtig kleur af aan de lucht om haar heen…Betere omstandigheden kan ik me niet wensen. Met de ondergaande zon in mijn gezicht op het terras van mijn hotelkamer in Varadero, waar ik mijn reis door Cuba begin, word ik geraakt door een liedje, wat door de hotelradio (bestaat dit eigenlijk nog?) klinkt. Jon Secada zingt:
‘I’m free, and things are only as important as I want them to be’
Niet dat het mijn muzieksmaak is, allesbehalve, maar die zin kwam zo binnen. Ik was keihard gevlucht. Van alle druk, van alle prikkels, van allerlei mensen. Heerlijk leek het me. Even niets, op reis, rugzak mee en gaan. Op zoek naar rust en stilte. De periode daarvoor was druk, heftig, hectisch, zoveel gebeurd. Ik had mezelf wat weinig rust gegund en liep er eerlijk gezegd liever voor weg. Kon slecht alleen zijn, was alsmaar op zoek naar avontuur. Het was een mooi jaar, zeker, maar ik realiseerde me ook wel dat ik zo niet eindeloos door kon gaan. Ik sliep zo’n 5 uur per nacht, was dag en nacht in touw, druk, met mijn eigen bedrijf, met een stichting, met uitgaan (het liefst 3 keer per week), met het lief en leed van vrienden en vriendinnen, mijn eigen lief en leed, maar niets hield me tegen, ik had immers energie voor 10. Maar ook al maanden buikpijn. En ook al maanden een onrustig, onbevredigd gevoel. Of zoals een vriendin het me citeerde: ‘een vol leven, maar een leeg gevoel…’. Ik moest heel veel van mezelf en ook de verwachtingen van anderen (of althans, wat ik dacht dat anderen van me verwachtten…) hijgden in mijn nek. Tijd om verdriet te verwerken nam ik niet. Ik stortte me liever in een nieuwe avonturen. Niet heel vreemd dus dat ik in december even genoeg van alles en iedereen had en ‘weg’ wilde. Tja en waarom Cuba. Dat heb ik me die weken meerdere malen afgevraagd. Waarom moest ik met mijn grote mond nu zo nodig in mijn eentje weg naar een land waar je als vrouw niet echt met rust gelaten wordt. En waarom ben ik in zo’n fantastisch hotel gaan zitten en droeg ik voor het eerst van mijn leven een all-inclusive armbandje en begaf ik me een aantal malen per dag tussen de families en stelletjes in de met TL-buizen verlichtte vreetschuur van het hotel. Veel mensen vinden het ‘knap, dapper, sterk’ van me, nou zo voelde het echt niet toen ik in het vliegtuig zat. Tot vijf minuten voor ik naar Schiphol ben gebracht was ik nog aan het werk, de weken ervoor zaten vol met afspraken. En ineens stond ik er alleen voor, me myself and i… Het werden goed weken. Veel inzichten, maar die van Jon Secada is nog steeds een prachtig mantra: Ik ben vrij en ik bepaal wat ik belangrijk vind.
Een van de laatste avonden, ook weer op het strand, had ik op m’n ipod een liedje van Acda en de Munnik (10 seconde), met eenzelfde strekking:
“Of toen die avond aan het strand
Geen idee meer hoe ik daar ooit was beland
Moest overdenken wat voor jaar het was geweest
Ik was een beetje uitgefeest
Ik wilde weg, zo werd ik gek
En de zee en ik hadden een grandioos gesprek
En ineens bedacht ik: Alles gaat voorbij
Je kunt altijd nog weg want vluchten staat je vrij”
