Een van mijn favoriete boeken. Een boek dat je aan het denken zet over wie je bent en hoe je zelf je leven kiest. In dit boek waarin fictie en non-fictie door elkaar lopen, gaan psychiater Dr. Joseph Breuer (grondlegger van de psychoanalyse) en Friedrich Nietzsche (Duitse filosoof) een behandeling in die voor hen beiden een bijzondere uitwerking blijkt te hebben. Door het boek raak je nieuwsgierig naar de hoofdpersonen. Naar hun kijk op de wereld. Met plezier deel ik de quotes uit het boek die mij geraakt hebben:
“Ik geloof dat het mogelijk is, dat iemand zijn ziekte kiest door een manier van leven te kiezen die spanningen geeft. Als die spanning groot genoeg wordt of chronisch genoeg, pakt deze op zijn beurt een daarvoor ontvankelijk organisch stelsel aan. Een indirecte keuze: Men kiest of selecteert strikt genomen geen ziekte, maar men verkiest spanning – en de spanning zoekt de ziekte uit.”
“Misschien zijn symptomen boodschappers van een betekenis en zullen ze alleen verdwijnen wanneer hun boodschap wordt begrepen”
“U zegt dat groeien de beloning is voor pijn? Nee, niet alleen groeien, er is ook kracht. Een boom heeft stormachtig weer nodig om een trotse hoogte te bereiken. En creativiteit en ontdekkingen worden bereikt door pijn.”
“Als je geen bezitneemt van je levensplan maak je je hele bestaan tot een toeval”
“Leef wanneer je leeft. De dood verliest zijn verschrikking als je sterft wanneer je je leven hebt vervolmaakt. (-)
Heb je je leven geleefd? Of heb je het laten leven? Heb je het gekozen? Of heeft het jou gekozen? Heb je ervan gehouden? Of het betreurd? Dat bedoel ik als ik vraag of je je leven vervolmaakt hebt. Heb je het helemaal opgebruikt? Sta je niet hulpeloos toe te kijken, treurend om het leven dat je nooit geleefd hebt? (-) Dat is de voornaamste oorzaak van angst. Die spanning in de hartstreek, omdat je barstensvol ongeleefd leven zit”
“Plicht? Kan plicht boven je liefde voor jezelf gaan en boven je eigen zoeken naar onvoorwaardelijke vrijheid? Als je jezelf niet hebt gevonden is ‘plicht’ alleen maar een eufemisme voor het gebruiken van anderen om jezelf belangrijker te maken”
“Je wilt jezelf worden. Hoe vaak heb je niet geklaagd dat je je vrijheid nooit gekend hebt. Je goedheid, je plichtsbesef, je trouw – dat zijn de tralies van je gevangenis. Je zult ten onder gaan aan kleine deugden. Je moet je eigen slechtheid leren kennen. Je kunt niet gedeeltelijk vrij zijn. (-)De verantwoordelijkheden van anderen op je laden – dat is gevangenschap, voor mij en voor hen.”
“Misschien is de enige manier om je huwelijk te redden dat je het opgeeft. (-) Ik bedoelde alleen dat een ideale verhouding in het huwelijk uitsluitend bestaat wanneer die niet nodig is voor het overleven van beide partners. (-) Ik bedoelde alleen, dat je, om een volkomen relatie met iemand anders te hebben, die eerst met jezelf moet hebben. Als we niet bestand zijn tegen ons eigen alleen-zijn zullen we de ander uitsluitend gebruiken als een schild tegen de eenzaamheid. Alleen als je kunt leven als de adelaar – zonder iemand die toekijkt- kun je je naar een ander toewenden in liefde; alleen dan is iemand in staat zich te bekommeren om de groei van het wezen van de ander”
“Aan verlies gaat altijd bezit vooraf”
Een aanrader, evenals andere boeken van deze interessante schrijver!
